Sadece Biraz Huzur

Bu aralar sizlerin de tek istediği bu değil mi? Sadece biraz huzur…
O kadar yorulduk ve bunaldık ki, kendi iç dünyamızda dahi rahat nefes alamıyoruz.
Oysa küçük mutluluklarımız vardı bizim; kimselerin dokunamadığı, müdahale edemediği…
Gökkuşağının renklerini özledim mesela…
Yağmurun altında ıslanmayı…
Ayaklarımı uzatıp romantik bir film izlemeyi…
Dertsiz başıma dert aramayı…
Sebepsiz yere ağlamayı…
Ya da gözümden yaş aka aka gülmeyi…
*
Sahi, kahkahalarımız nerede bizim?
Gülmeyi unuttuk mu yoksa?
Gülmek derken zoraki olandan değil, hani içten gele gele gülmek var ya ondan bahsediyorum.
Gözlerimizi kısan, içini parıldatan gülümsemelerimizden…
Gülüşlerimizi kimler aldı bizden, bir bilen var mı?
*
Sevmelerimiz vardı bizim.
Kucak dolusu sarılmalarımız.
Yapmacık, göstermelik, çıkar için olanlarından bahsetmiyorum.
Koşulsuz olanla benim derdim.
Hani bütün gece ağlayan bebeğinin bir gülüşüne kurban olan annenin sevgisi gibi…
Her ne olursa olsun, her ne yaşanılırsa yaşansın değişmeyen.
Sevgi nerede bir bileniniz var mı?
Yoksa şarkıda da bahsi geçtiği gibi;
“Sevgi kuşun kanadında
Sevgi ne göğün yüzünde
Sevgi ne yerin dibinde
Sevgi başucunda” mı?
*
Dostlarımız vardı bizim…
Aynı sofraya oturduğumuz, aynı şarkıyı mırıldandığımız, birlikte gülüp ağladığımız,
İyi günde, kötü günde yanımızda yer alan…
Hani kırk yıl hatırı olanlar var ya, onlardan bahsediyorum.
Gerektiğinde ‘acı’ söylemesini bilen, her daim yanımızda olan dostlar.
Gerçek dostluklar nerede kaldı, bir bileniniz var mı?
*
Bağışlamalarımız, hoş görmelerimiz vardı bizim…
“Küslük dediğin en fazla üç gün” sözüyle büyümedik mi bizler?
Herkese kucak açmanın büyük bir erdem olduğu öğretilmemiş miydi bize?
Halden anlamalarımıza ne oldu?
Hangi ara kin bürüdü içimizi?
Hangi ara nefret tohumları ektik yüreğimize?
Hangi ara unuttuk ‘insan’ olmayı, ‘insanca’ yaşamayı?
Neyi paylaşamaz olduk?
Ekmeğimizi bölüşen bizler değil miydik de, günahımızı bile paylaşamaz hale geldik zaman içinde.
*
İçimizde bir çocuk vardı bizim…
Büyümeyen, büyümek istemeyen bir çocuk.
Hangi yaşta olursak olalım, uçan balona gözümüzün takılmasını sağlayan,
Salıncak görünce hemen binmek isteyen,
Oyuncak bebeklerde, oyuncak arabalarda gözü kalan bir çocuk.
Sahi, o çocuk nerede şimdi?
Nereye sakladık onu?
Nereye sakladık ve kendimize bile söylemeye korkar olduk yerini.
*
Değerlerle büyüdük bizler…
‘Merhaba’ sözcüğünün derin anlamını çok iyi biliyoruz.
Çalışan bir işçi gördüğümüzde ‘kolay gelsin’ demenin yüceliğini öğrettiler bize.
Çat kapı gelmiş dahi olsa misafiri hoş tutmanın önemini biliyoruz oysaki.
Peki, öyleyse nerede kaldı selamlaşmalarımız?
Selamlaşmanın dahi işimize gelen kişiye, işimize geldiği gibi olacağını kim kazıdı beyinlerimize?
Aynı apartman içinde dahi birbirimizin yüzüne bakmamayı kim öğretti bizlere?
*
Bir fincan kahve ve sonu mutlu biten bir film insana insanlığını unutturan tüm olumsuzları bir an bile olsa siler mi acaba?
Çok şey istemiyoruz çünkü.
Sadece biraz huzur.
Bu aralar sizlerin de tek istediği bu değil mi? Sadece biraz huzur…