Çanakkale Geçilmez, Geçilemez!

Bundan 108 yıl önce Çanakkale’nin rüzgârlı, ayaz günlerinde, gecelerinde ayaklarında yırtık çarıkları, üstlerinde incecik üniformaları, yarı aç yarı tok; inançla, cesaretle mücadele etti Mehmetçik. Koşarak ölüme gitti Mehmetçik. Mustafa Kemal’in peşinden hırsla, özgürlük aşkıyla, vatan sevdasıyla, anası için, babası için, çocuğu için, milleti için, toprağı için saldırdı Mehmetçik.
Analar saçlarına kınalar yakarak öpüp koklayarak gururla gönderdi yavrularını vatan için savaşmaya, babalar ellerinde avuçlarında ne varsa hiç düşünmeden verdi şanlı ordusuna. Mustafa Kemal’ine güvendi, Mehmet’ine güvendi.
Mustafa Kemal’in peşinden cesaretle yürüdü Mehmetçik. Saldırdı imanla Asım’ın nesli. ‘Ölüm indirdi yerler, ölü püskürdü gökler’. Gökten insan uzuvları yağdı. Mahşeri yaşadı gençler. Ama durmadılar, yürüdüler düşmanın üstüne.
Eski dünyanın, yeni dünyanın gücünü, topunu, tüfeğini peşinde getiren düşman kolay lokma sandığı “hasta adamın” ordusunu geçemedi Çanakkale’de. Sadece bir orduya değil tüm millete, milletin azmine mağlup oldu ‘bütün akvam-ı beşer ‘.
Bir olup, birlik olup kazanıldı Çanakkale. Anafartalar’da, Conkbayırı’nda sadece Mehmetçik değil bir milletin iradesi göğüs gerdi düşmana. Çanakkale’de Türk bayrağı Mehmetlerin hiçe saydıkları ömürlerinin üzerinde dalgalandı. Gencecik yavruların, yaşamlarını düşünmeden yarınlar için, gelecek nesiller için kanlarıyla suladıkları topraklarda dalgalandı Türk bayrağı.
Birlik oldular, dünyaya kafa tuttular! Çanakkale geçilemedi!